Mindfulness, hoe moeilijk kan dat zijn? “Ik loog en zei dat ik veel had geoefend”

Afdwalen in je hoofd. Aan het ene denken terwijl je eigenlijk aan het andere zou moeten denken. Gedachtesprongen met de kuren van salto’s. Ik wilde er allemaal komaf mee maken en gaf mezelf een cursus mindfulness als kerstcadeau. Maar ook dat bleek een uitdaging.

📲 Lees verder in de app van De Standaard of via link: https://www.standaard.be/cnt/dmf20241224_94565148

Mijn geest heeft niet altijd het beste voor met mij. Volg een training mindfullness, zo klonk het langs alle kanten. Het leek me heel eenvoudig. Acht weken met acht onbekenden op een yogamat, gewrongen in kleermakerszit en een coach die me met zachte stem zou toespreken en me naar een staat van alertheid zou brengen, zodat gepieker en muizenissen in mijn hoofd geen kans zouden krijgen. Een kleine teleurstelling na sessie één. Een grote overschatting, toen bleek dat ik na vijf minuten al in slaap lag, zittend op de mat. Ik schoot plots wakker bij de gong en toen de coach vroeg om mijn ervaring te delen was ik van plan om een potje te liegen, want ik schaamde mij dat ik had betaald om op een mat te slapen op maandagavond met onbekenden bij wie het vast wel was gelukt. Ik was sowieso de enige die hier barslecht in was, alsof mijn geest alleen een aan- en uitknop kende en niets daartussenin. Een staat tussen ontspanning, hyperfocus en net niet slapen, hoe zalig zou dat zijn? Het werd een wekelijks streven en een groot verlangen, naar loslaten en leven in het nu. Want is dat niet het hoogste goed? Niet denken aan morgen of volgend jaar en blij zijn met wat is? Want voor je het weet , ben je dood en heb je te veel gepiekerd. Te veel gedacht aan hoe het had kunnen zijn en aan hoeveel schoonheid je dan wel hebt laten varen. En plots moet ik denken aan mijn schuldsaldoverzekering. Hoe belachelijk het wel is dat ik als single verplicht 100 procent moest nemen. Wat kan het mij schelen wie mijn huis bezit wanneer ik het loodje leg. Want ik heb geen kinderen. En hoe triestig dat eigenlijk wel is, want wie weet vinden ze mij maar na een week terug als ik zo vredig gestorven ben in bed en heeft mijn kat mij al een beetje opgepeuzeld. Ik besloot me te herpakken. Thuis probeerde ik te oefenen met de audio-opname van onze coach, die ons brein via een geleide mediatie hielp trainen naar die staat van hyperalertheid. Maar natuurlijk had ik iedere avond wel iets beters te doen. Of mijn kat viel me lastig en de angst om in slaap te vallen zonder mijn wekker te zetten werkte mijn uitstelgedrag in de hand. Een week later kwamen we weer samen. In een ontspannen houding op die mat zitten lukte al veel beter. Ik loog en zei dat ik veel had geoefend, want de anderen bekenden dat ook. Maar al gauw zei de coach dat je jezelf niet mag bedotten, alsof ze wist dat de discipline om dit zware werkje thuis verder te zetten na week één sowieso een uitdaging is. Wie weet zag ze me liegen omdat ik mijn blik naar beneden had gericht en was ik net gênant ontmaskerd. Hopelijk was ik niet de enige en het malen in mijn hoofd maakte mij onrustig. Ik voelde mijn hartslag stijgen en kreeg een krop in de keel. Dat is nu net niet wat ik in gedachten had toen ik hieraan begon. Een stukje theorieles bracht redding. En ervaringen uitwisselen per twee, dat ook. Ik biechtte op aan de man rechter mij dat ik amper had geoefend en of het bij hem wel was gelukt. Het was eruit, ik was weer helemaal klaar om opnieuw te beginnen, verlost van mijn schuldgevoel. Ik merkte dat wanneer ik een mindere dag had, het mediteren beter ging en dat werd in de groep beaamd. Ik ben blij dat ik op dit moment in mijn leven de training begonnen ben, want als mijn geest echt te ver weg zou zijn geweest, was het vast niet gelukt. Ik voel toch een soort vrijheid. Niet dat ik super gelukkig ben, maar nu ook niet dat ik in een afgrond ga rijden. Ik voel dat sommige mensen het veel moeilijker hebben maar dat hun schriftje wel vol is geklad. Zij hebben hun huiswerk goed gemaakt. En of ik het dan misschien niet nodig heb? Alsof ook ik niet kan afdwalen in gedachten en alsof mijn hoofd in gesprekken niet van de hak op de tak springt. Onze coach zegt dat het geen gevecht mag worden, maar wekelijks vraag ik me af of mijn gebrek aan zelfdiscipline wel komt doordat ik bang ben van de stilte. Misschien heb ik gewoon wat muziek nodig en moet ik dat tegelijk met de opname van de coach opzetten. Misschien moet ik er een mix van maken met zo'n muziekprogramma of kan ik dat vragen aan de IT-er op het werk? Ik denk dat ik het moeilijk heb met het moeten oefenen. Want dat ik al zoveel hobby's heb waarvoor ik ook zoveel moet oefenen. Maar dat ik er natuurlijk zelf voor heb gekozen. Want jezelf bedotten, dat doen toch alleen pubers die schoolmoe zijn of met hun gedachten bij hun eerste liefje zitten? Of gewoon omdat het niet cool is om braaf in de pas te lopen en het jennen van je ouders in een voorgeprogrammeerd contract stond bij je geboorte. Ik weet niet hoe het komt en besluit dan maar om me volledig over te geven. En al doe ik iedere dag maar tien minuten, het is beter dan niets, had de coach gezegd. Kleine stukjes, stap voor stap, zonder oordeel maar met volle aandacht. En plots begin ik het in mijn dagelijks leven te doen, dat mindful denken. Gelukjes vangen, noemt de coach het. Benoemen wat je blij maakt en bewust je tanden poetsen, je kousen aantrekken of de deur dichttrekken. Ik voel wanneer ik het zelf mag kiezen het eindelijk lukt. Want dat ik nog niet veel goede raad in mijn leven heb opgevolgd. En misschien moet ik dat nu wel eens doen. En oefenen in het luisteren naar de stilte. Zodat er ruimte komt voor de dingen die er echt toe doen.