Ik wil mij niet meer schamen wanneer ik huil

Janken en bleiten, tranen met tuiten. Ik doe het met plezier. En misschien steek ik je nu aan, als een vuur dat door de straten woedt en alle huizen meeneemt.

Droog mijn tranen en lees mij in de rubriek ‘Uit het hart’ in de app van #destandaard 

https://www.standaard.be/cnt/dmf20240801_94079162

Illustratie: Emma Vanhille

Ik ken mensen die echt prachtig kunnen wenen. Hun ogen zwellen in het perfecte tempo aan en dikke tranen rollen van hun wangen, zonder dat hun gezicht een krimp geeft. Hun glazige ogen glinsteren als een soort spiegel waarin je jezelf kunt zien. Alleen hun ogen stralen verdriet uit, geen gesnik, snelle ademhaling of een stem die overslaat, maar rustig rollende tranen, als een kabbelende rivier, met een uitzichtloze blik die me helemaal in vervoering brengt. Ik kan er zo door ontroerd raken dat ik zelf volschiet en het wil vastleggen op foto. En hoe mooi dat we dan samen een potje zitten janken, gewoon omdat we elkaar hebben aangestoken. Als een vuur dat door de straten woest en alle huizen meeneemt, zo kan ik heel snel meehuilen met iemand die pijn voelt diep in zijn hart. Het is ook een van mijn talenten, de tranen van mijn wangen laten rollen. Soms is het met veel lawaai en galmt heel het huis van mijn verdriet. Maar mijn tranen zijn selectief. Ze kwamen niet tijdens een film, roman of toen ik uit een brandende auto stapte. Niet toen mijn hoogzwangere kat omver werd gereden en niet toen mijn gloednieuw parket onder water stond. Wel na een persoonlijk verhaal van een student tijdens een mondeling examen, een begrafenis of mooi stuk tekst dat wordt voorgelezen. Tranen van geluk toen ik in de bloemetjes werd gezet, toen iemand iets positiefs over me zei of toen ik een brief kreeg waar iemand zijn hart op tafel legde, speciaal voor mij. Het mag dan wel een talent zijn, tegelijk is er de vraag: hoe komt het dat ik me zo schaam als ik moet huilen? Is het een teken van zwakte wanneer je je emoties uit met tranen als oceanen? En wat als iemand niet huilt bij het sterven van een dierbare? Is er dan geen verdriet, omdat inwendig huilen niet meetelt? Ik was acht jaar samen met iemand die ik nooit heb zien huilen. Zelfs niet toen ik hem verliet. Ik heb er me nooit vragen bij gesteld, aangezien ik mijn vader er ook nooit op heb betrapt. Maar waarom zou je je schamen? Eerlijk je emoties delen versterkt toch alleen maar relaties tussen mensen? Maar ik kom uit een tijd waarin mannen sterk moesten zijn - boys don't cry- en huilen bij een emotioneel zwakkere vrouw hoorde. Op een of andere manier heb ik van die stereotypen ook soms last. Ik heb een zwak voor mannen die huilen. Ik vind het het mooiste wat er is. Hoe vertederend is het dat je iemand mag troosten, dat iemand je toelaat in zijn verdriet en jij de uitverkorene bent met wie dat intiem moment wordt gedeeld? Liever dat dan iemand die mij moet troosten. Ik vind het niet leuk als iemand me meteen begint te knuffelen. Of mensen die uit ongemak zeggen dat je niet moet huilen of dat ze het zo erg vinden. Ze maken het daardoor zelfs erger. Soms moet je iemand gewoon laten huilen. Een warme hand van een goede vriend op mijn schouder vind ik veel troostender dan de goede bedoelingen van mensen die zeggen dat je er beter mee stopt, met dat tranendal. Tegenwoordig doe ik het vrij vaak en vreemd genoeg bij mensen die ik niet ken. Ik huilde bij de mevrouw van de bank, bij de meneer in de broekenwinkel of bij de buurvrouw die zei dat ze die mooie jongen al lang niet meer had gezien. Ik schiet bij zulke moeilijke vragen vol, en mijn tranen laten dan een lange stilte achter. In de klas droogde ik ooit tussen de lessen door mijn tranen en hield ik mij sterk, terwijl er niets mis is met een docent die even een moeilijk moment heeft en snel een traantje wegpinkt. Al vond mijn innerlijke zelf dat niet professioneel. Studenten hebben betaald voor lessen en niet voor mijn verdriet. Misschien moet ik me wel voornemen om niet meer dan één keer per week te huilen, omdat het toch niet altijd iets oplevert. Wie weet raakt je lijf er zelfs verslaafd aan?